Het was pas einde 1998 toen we de nieuwe trappistenbieren uit Hamont-Achel konden proeven. En we brachten er verslag over uit in het tweede nummer van Bierpassie Magazine, dat binnenkort zijn vijftigste nummer viert. Zo zie je maar hoe de tijd vliedt. Maar Achel doet het vandaag zeer goed, en heeft zich een plaatsje tussen de wereldklassiekers veroverd.
Het is vooral de Achel Blond die me kan bekoren als biersommelier. Het is een soort light versie van de Westmalle tripel, de world classic die binnenkort ook aan bod komt in deze rubriek. En dat Westmalle-DNA komt natuurlijk van de gist, die Broeder Thomas bij de opstart had meegebracht uit moederabdij Westmalle. Maar ook van de bloemenhop uit Saaz, die ook van Westmalle wordt betrokken. De monniken van de Achelse Kluis, midden in de weilanden en bossen van de Limburgse Kempen gelegen, op de grens met Nederland, zochten immers nieuwe middelen van bestaan. Oorspronkelijk leefden ze van de landbouw en melkvee, maar gezien het aantal jonge monniken drastisch was teruggevallen konden ze dit niet meer aan. Er was wel bier gebrouwen tot aan de eerste wereldoorlog maar de Duitsers namen de koperen ketels in beslag om er oorlogstuig mee te maken, iets wat in die tijd wel meer gebeurde.
Vermits de paters de brouwstiel wat verleerd waren, werd de hulp van Broeder Thomas ingeroepen, die eigenlijk al met pensioen was maar zich al te graag terug inzette als adviseur. Later kwam Broeder Antoine uit Rochefort, en thans werkt Broeder Jules in de brouwerij, bijgestaan door een ‘vliegend” lekenbrouwer Marc Knops. In het begin maakten ze enkel bieren van het vat, eentje van vier en eentje van zes graden, volledig gebrouwen volgens het Duitse Reinheitsgebot. Maar al vlug reageerde de consument: moet een trappistenbier niet complexer zijn en hergisten op de fles? Bovendien waren de inkomsten van de taverne maar nauwelijks voldoende om de investeringen af te schrijven, en drong de verkoop van flessenbier zich op. Probleem was echter dat de brouwerij geen bottelarij had, enkel een moderne Meura-brouwinstallatie. Maar men vond vlug een bevriende brouwer die bereid was het Achel-bier te bottelen, aanvankelijk was dat St. Jozef uit Opitter, thans wordt het bier gebotteld bij Van Steenberge in Ertvelde. En zo kwamen enkele jaren na de oprichting zowel de blonde, bruine als extra-versie in flessen op de markt. De Extra ( 75cl fles en 9,5 vol%alc) was er lang enkel als donkere versie, maar sedert enkele maanden is hij er ook in blonde versie, enkel te koop in de winkel van de brouwerij.
Broeder Thomas hield van hop. Dat proef je duidelijk in de Achel Blond. Het bier is lekker droog en heeft een lange afdronk.
In de zomer is de Achelse kluis met haar brouwerij, taverne en winkeltje een leuke toeristische bestemming. Je kan er heerlijk wandelen of fietsen in de natuur en daarna een lekkere Achel van het vat drinken, een blonde van vijf of een donkere van vijf graden. De hergiste versies kan je er ook proeven of kopen in het winkeltje, want voor de rest is het niet zo makkelijk om deze bieren te vinden. Een bezoek dus meer dan waard, want eigenlijk is dit de enige trappistenbrouwerij met een herberg intra muros. (ook beperkt open in de winter: van 12 tot 16.30u. tel. 011/800769)
Verwarrende naam, want het is eigenlijk een tripel.
Herkomst: Brouwerij der Sint-Benedictusabdij de Achelse Kluis, Hamont-Achel
Fles: 33cl met kroonkurk
Alcoholvolume: 8 vol%alc
Uitzicht: goudblond en lichtgesluierd, mooi wit schuim met grove bellen.
Aroma: zoet-moutig en florale toetsen, van de Saaz-hop.
Smaak en afdronk: wat in de geur aanwezig was, komt terug in de smaak: zoete aanzet die overgaat in een lange, droge afdronk. De zachte mouttoetsen temperen de bitterheid. Ik noem het een zachte Westmalle.
Pairing: voor mijn nieuwe boek ‘Bier en Kaas” zocht kaasmeester Van Tricht naar een passende kaas, hij kwam uit op een Anselin Neufchatel, een Normandische witschimmelkaas die het zout, het karakter en de complexiteit heeft, een roomse tripel waardig!
