Slechts 7 medailles brachten de Belgische brouwers mee naar huis uit Chicago, waar vorige maand de prestigieuze World Beer Cup werd gehouden, een internationale biercompetitie met niet minder dan 3330 ingezonden bieren, afkomstig van 642 brouwerijen uit 44 landen en 47 Amerikaanse staten, samen werden de bieren in 90 biercategoriën ondergebracht.
Zulke gigantische competitie vergt een ongelooflijk organisatietalent, en de Brewers Association slaagt er elke twee jaar in om voldoende “beer judges” over de hele wereld aan te trekken om de bieren in elke categorie blind te proeven en er per categorie een gouden, zilveren en bronzen medaille uit te reiken.
Initiatiefnemer Charlie Papazian noemt het dan ook terecht de ‘Olympiade van het bier’. In 2006 had ik de eer om met hem op het podium te staan en uit zijn handen de bronzen medaille te ontvangen voor Wittekerke, het witbier van Bavik waarvan ik mee aan de wieg stond. Toen waren er nog 33 Belgische medailles. Vandaag slechts zeven. Is het dat er minder Belgen hadden ingeschreven (zo’n 107 bieren)? Ik weet het niet, maar denk dat het vooral de wildgroei van de Amerikaanse speciaalbieren of ‘craft beers” is die voor deze terugloop gezorgd heeft. Er zijn zelfs brouwerijtjes die speciaal voor deze competitie dertig bieren ontwikkelen en ze inschrijven, wetende dat de jury voor hen een perfecte kwaliteitstest vormt en als men een medaille wint…dit automatisch een positieve weerslag op de verkoop heeft. De winnende Amerikaan laat dan onmiddellijk T-shirts drukken waarmee hij fier rondloopt. Zo gaat dat daar nu eenmaal.
Nu, de Belgische winnaars zijn niet van de minsten. Omer, het pittige zware blonde bier uit Bellegem, haalde goud in de categorie ‘Belgian-style Pale Strong Ale”. Hier waren 33 bieren in competitie, en Omer liet een brouwerij uit Californië en een uit Canada achter zich. Voor mij was dit geen verrassing. Omer is een van de revelaties van vorig jaar en won ook al goud op de European Beer Star in Nurnberg. Het is momenteel het enige bier dat in België wat kan kietelen aan de voeten van de onoverwinnelijke Duvel, in dezelfde categorie.
Ook Frank Boon werd beloond met niet minder dan twee medailles, goud voor de Geuze Mariage Parfait en zilver voor de Oude Geuze van Boon in de categorie “Belgian Style Sour Ale”, met 23 ingezonden bieren. Ook dit hoeft geen verwondering. Frank Boon beschikt over de grootste collectie ‘foeders’ met Lambiekbieren van alle jaargangen, zodat hij naar hartelust kan “blenden’. Bovendien zijn zijn oude geuzes heel mals van karakter, en daardoor makkelijker drinkbaar zonder aan hun authentiek zure karakter in te boeten. Boon, die door Michael Jackson een ‘geuze revivalist’ werd genoemd, is terecht onze beste geuzemaker van het moment.
In de categorie ‘Belgian Style Blond Ale” waren er drie Belgische winnaars: het goud ging naar Troubadour Blond, het zilver naar Brugse Zot en het brons naar Leffe Blond. Troubadour, een bier dat tien jaar geleden ontstond uit de samenwerking tussen Dirk Naudts ( toen nog professor op de Gentse brouwerijschool) en twee van zijn leerlingen, Stefaan Soeteman en Kristof De Roo. Naudts startte de proefbrouwerij in Lochristi, waar hij zogeheten “opdrachtbieren” brouwt, volgens recepten van derden. Troubadour blond is zo’n bier, en is wel perfect gebrouwen maar mist een beetje authenticiteit. Dat heeft de zilveren winnaar te koop: Xavier Van Neste van de Halve Maan te Brugge, die zijn zoveelste medaille wegkaapt op s’werelds meest prestigieuze competitie. Zijn Brugse Zot blond zit nu al aan twintigduizend hectoliter, en dat na vijf jaar! Een brouwerij als Achouffe deed daar twintig jaar over. Tenslotte een pluim voor Leffe Blond, misschien wel het meest verkochte blonde hoge-gistingsbier ter wereld. De juryleden proefden blind de 41 ingezonden bieren, en waren in het minst beinvloed door de marketingcampagnes van het merk. Ze proefden een evenwichtig, lekker bier en gaven het brons. Het bewijs dat ook grote merken niet altijd smaakloos moeten zijn!
Maar de absolute uitschieter in deze uiterst omvangrijke competitie was voor mij de Rodenbach Vintage 2007. In zijn categorie ‘ Wood and Barrel Aged Sour Beer” haalde hij zilver. Nu moet u weten dat deze categorie op dit moment de ‘hotste” is in Amerika, alle mikrobrouwers zijn er mee bezig. Het is de nieuwe hype. Er waren niet minder dan 39 inzendingen. Ik sta er nog van te kijken dat de moeder van alle “sour beers” geen goud haalde. Maar zilver is ook niet slecht voor dit uitzonderlijke en unieke bier, een “single cask’ rodenbach, uit het foeder nr. 230 kwamen er slechts 24.000 flessen, die voor het grootste deel naar de U.S.A. werden uitgevoerd. Deze prijs kan op geen beter moment komen voor Palm/Rodenbach. In volle hype staan ze er met hun “limited edition”. Vorige week liet ik het bier tijdens een van mijn tastings proeven aan een vijftigtal buitenlanders, die nog nooit van zuur bier hadden gehoord. Ze waren unaniem in de wolken. Ze spraken maar van één bier. Met dit succes ( en hopelijk een doorbraak in Amerika) wordt brouwer Jan Toye beloond voor zijn geduld en doorzetting om dit ‘moeilijke “ bier verder te ontwikkelen en aan de man te brengen. Rodenbach, dat is een stuk van ons bierpatrimonium!
